inspiring stories to be told

Sharing stories that need to be told.

The story of

Elizabeth Sarfo-Adu

In 1956 ben ik geboren in Nkinkaasu, in het Offinso district van Ashanti, in Ghana. Mijn moeder was Monica Adwoa Kwartemaa en mijn vader heette Opanin Kwaku Gyanko. Ze waren boeren. Ik was de een-na-laatste van zeven. Mijn moeder stierf een jaar later bij de geboorte van mijn jongere zusje. Mijn vader trouwde opnieuw, maar zijn tweede vrouw wilde ons niet. Als baby was ik daarom al wees. Ik heb bij veel gezinnen gewoond, bij tantes, maar ook bij anderen.

Verpleegstersuniform
Omdat de onderwijzers mij steunden, kon ik toch naar school. Ik had goede resultaten en kreeg een beurs van de Cacao-Board om naar de middelbare school te gaan. In het laatste jaar mocht ik soms zieke meisjes naar het ziekenhuis brengen. Die bezoeken hebben me gemotiveerd om verpleegster te worden. Ik werkte in verschillende ziekenhuizen en volgde later de opleiding voor verloskundige. Toen mijn vader eens ziek werd en naar het ziekenhuis kwam, zag hij mij in het verpleegstersuniform. ‘Dat van ál mijn kinderen, jij degene bent, die voor mij kan zorgen!’, zei hij met verbazing. Later werkte ik in een gebied zonder gezondheidspost, waar ik bevallingen deed bij de mensen thuis, kinderen vaccineerde en ouders vooral over voeding onderwees, over diarree en malaria enzo.

Honger
Of ik ooit honger heb gehad? Hmmm, doctor, ik weet dat God mij gered heeft. Iedere dag had ik honger en liep ik de vier kilometer naar school op een lege maag en kreeg ik alleen aan het eind van de middag één maaltijd. Only one meal a day! Ik herinner me, dat ik op een dag zo hongerig was, dat ik me opsloot in een kamer en huilde en huilde, totdat ik in slaap viel. Ik droomde toen, dat er een vrouw voor mijn deur kwam, die me zei mijn broertjes en zusjes bij elkaar te brengen. Dat deed ik. Toen we bij elkaar waren, veranderde mijn kleine zusje in een baby en gingen we allemaal ons ouderlijk huis binnen. De vrouw bleef alleen buiten en verliet ons. Toen ik mijn droom aan mijn oudere broers vertelde en hoe de vrouw er uit zag, zeiden ze me dat het onze moeder was. Ik heb haar nooit gekend en heb ook helaas geen foto van haar, maar haar dus gelukkig wel gezien in die ‘hongerdroom’.

Microkredietproject REDCAPA
De gezinnen van de boeren van het microkredietproject hadden/hebben ook vaak honger. In de ‘Auntie-Riek-clinic’, die REDCAPA gebouwd heeft, kwamen bijvoorbeeld regelmatig patiëntjes met bloedarmoede. Dat probleem lijkt dankzij het project minder groot te zijn nu. Kinderen eten meer; de allerdiepste armoede vermindert. Weet je Wessel, mijn beroep was mijn roeping, en nu ook, na mijn pensionering, geeft God me nog zoveel kracht. Ik ben niet moe en hoef niet thuis te blijven om te slapen en te eten. Het welzijn van mensen raakt mijn hart. Ik kan niet stilzitten als ik iemand zie lijden. Ik kan nog altijd voor zieken en voor zwangere zusters zorgen. En nu mag ik REDCAPA al jaren ondersteunen en het microkredietprogramma helpen uitvoeren. You know, it is a blessing doctor and I know God is going to do something wonderful in our lifetime. In Jesus’ name. Amen.”

Public Health Nurse Elizabeth Sarfo Adu (in red) surrounded by ARC staff and villagers

Public Health Nurse Elizabeth Sarfo Adu (in red) surrounded by ARC staff and villagers

Other stories

Lorem ipsum dolor

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.

Read more...